Ad - Διαφήμιση
Γράφω αυτό το κείμενο εν θερμώ και μου φταίνε όλα: ο άστατος καιρός, ο εγκλεισμός λόγω της πανδημίας, η κακή διάθεση, η κρίση ηλικίας που περνάω. Και το κερασάκι σ’ όλο αυτό είναι ο… θάνατος. Όχι ο καλλιτεχνικός ή ο συγγραφικός. Ο απλός, αυτός ο άπαξ δια παντός, που απέναντί του όλοι είμαστε ίσοι κι αβοήθητοι.
Και οργίζομαι και συλλογίζομαι: Έλα ρε μόρτη, αλλά όταν έχουν κλείσει μερικοί λογαριασμοί. Όχι στα 49 χρόνια. Είναι λίγα. Και για αυτόν που φεύγει και για αυτούς που μένουν πίσω.
Ο Σπύρος ήταν πατέρας, σύντροφος, γιός, αδερφός, φίλος καρδιακός και εκπαιδευτικός. Έζησε όπως έφυγε… γρήγορα, στα κόκκινα. Κυριολεκτικά όμως, γιατί ήταν βαμμένος Ολυμπιακός. Ο Θρύλος και η μουσική ήταν οι μεγάλες του αγάπες. Και ξετρύπωνε την καλή μουσική σ’ όλα τα είδη, χωρίς προκαταλήψεις και ταμπέλες. Από λαϊκό μέχρι heavy metal. O μόνος άνθρωπος που γνωρίζω, ο οποίος στην είσοδο του ζευγαριού στον γάμο του έπαιξε μίξη του Firestarter των Prodigy με τον ύμνο του Ολυμπιακού.
Στην γη της Ηπείρου, ένα πανηγύρι αρχίζει και τελειώνει με μοιρολόι. Τιμή και αναφορά σ’ όσους δεν βρίσκονται στο τραπέζι μαζί μας (ξενιτεμένους και πεθαμένους).
Για όλους, λοιπόν, όσους δεν βρίσκονται κοντά μας και για τους φίλους που έφυγαν νωρίς.
